comfortably numb?

عین پیرمردا شبا آوای نی گوش میدم و کلی میرم تو حس
عین عقب مونده ها تمام روز به مسائل حاشیه ای زندگیم فکر می کنم و اغلب با افسوس و نا رضایتی
عین بازنشسته ها اخبار سیاسی رو با وسواس دنبال میکنم و تو ذهنم انبار..تقریبا هر 2 ساعت یکبار آپدیتم
عین جذامی ها از بیرون رفتن یا پذیرفتن آشنا ها و دوستای نه چندان هم فکرم فرار میکنم البته بهانه ام کمبود وقته
هر روز به گذر زمان فکر می کنم. اما بی نتیجه روزم به سرمیرسه. حتی گاهی که از دست خودم خسته ام می خوابم که احساسات و افکار بی نتیجه و آزار دهنده ام رو کمتر تحمل کنم
دو تا کار میشه کرد
1. خودکشی
2. یه جوری ازین چاه در اومدن..یه اقدام اساسی برای تغییر اجباری
مثل کسی شدم که تو برفا در حال یخ زدن و جون دادنه..اما رخوت رو دوست داره و حاضر نیست تلاش کنه، مقاومت کنه تا زنده بمونه.. به قول راجر واترز
I have become comfortably numb

دوردست خيال

دنياي احساسات تموم شدني نيست. دنياي رقت قلب و لذتش شيرينه و بي پايان
اينكه دنياي واقعي چه طوريه و چيه جاي تأمل داره.. بله ميشه ساخت، ميشه دنياي قشنگي ساخت كه واقعي هم به نظر بياد.. اما تا كي؟ قطعا بيشتر از يه مدت دووم نمياره.. شرايط زندگي، شرايط دنياي مادي و فيزيكي – كه بهش دچاريم- ايجاب ميكنه اين لطاۀف جاشون رو بدن به خشونت، بي ملاحظگي، و در يك كلام به ريل لايف..
...

ملكوت

زندگي حس غريبي ست كه يك مرغ مهاجر دارد
او رفت، خيلي غير منتظره.. و شايد به همه ما آموخته باشد.. كه وسيع باشيم و تنها و سربزير و سخت
وجود نازنينش سرشار از سبكبالي مرغان مهاجر گشت و هجرت كرد
روحش قرين آرامش ابدي
فسبحان الذي بيده ملكوت كل شيء و اليه ترجعون
.