آنجا ببر مرا كه شرابم نمی برد

پر كن پياله را
كاين آب آتشين
ديريست ره به حال خرابم نمي‌برد

اين جام‌ها كه در پي هم مي‌شود تهی
درياي آتش است كه ‌ريزم به كام خويش
گردآب مي‌ربايد و آبم نمي‌برد

من با سمند سركش و جادويي شراب
تا بيكران عالم پندار رفته‌ام
تا دشت پر ستاره‌ي انديشه‌هاي گرم
تا مرز ناشناخته‌ي مرگ و زندگي
تا كوچه باغ خاطره‌هاي گريز پا
تا شهر يادها
ديگر شراب هم جز تا كنار بستر خوابم نمي‌برد

هان اي عقاب عشق!
از اوج قله‌هاي مه آلود دوردست
پرواز كن به دشت غم‌انگيز عمر من
آنجا ببر مرا كه شرابم نمي برد
آن بي ستاره‌ام كه عقابم نمي برد

در راه زندگي
با اين همه تلاش و تمنا و تشنگي
با اينكه ناله مي‌كشم از دل كه :
آب ... آب ...
ديگر فريب هم به سرابم نمي برد

پر كن پياله را

با صدای استاد شجريان

بزرگترين مصداق فمينيسم دينی

"هم فاطمه و ابوها و بعلها و بنوها"
عزيز كردن مگه بيشتر از اين هم مي تونه باشه كه در جمع 5 نفره بهترين و نادر ترين افراد دنيا، اوني كه محور قرار مي گيره زن باشه و 4 نفر ديگه- كه مردن و آدمهاي خيلي خيلي كار درستين- براي معرفي به اون يك زن منسوب بشن؟
تو كدوم آيين چنين چيزي ديده شده؟ جدا عجيبه..
مي دوني اين براي من يعني چي؟ يعني حرف اول رو انسانيت ميزنه. جنسيت رو بزرگ كردن كشكه. تمام آدمهايي كه به برتری یك جنس بر دیگری -درونا يا آشكار- اعتقاد دارن به نوعي عقده دارن. این كه می گم -اعتقاد به برتری- جوك نيست. خیلی از متفكرین عصر حاضر هنوز با چنين مسئله ای درگيرن،‌ هم خانوما-هم آقایون! این جمله برای من ياد آوري اين نكته است كه خدا بشر رو آفريد. به دو شكل، اما حوا نبود كه آدم رو فريب داد، زن نبود كه مرد رو گمراه كرد. يك بشر اول گول خورد و دوميش دوم! حالا اگه آدم اول گول خورده بود بايد تمام فرزندان آدم شروع انحراف بشري رو مي چسبوندن به جنسيتش؟
*
اينجا هم، مهم نيست كه محمد پدر فاطمه، مقام نبوت داره، مهم نيست علي- شوهر فاطمه- اونقدر منحصر به فرد و عالي مقامه. مهم نيست كه دو كودك پاك از خون دو شخصيت اصيل علي و فاطمه، قهرمانان ستم كش، مقاوم و ازخودگذشته زمان خود خواهند بود. اينجا، مقام فاطمه است كه تعيين كننده است. مقام فاطمه-كه تصادفا زن است- اينقدر مجلل است كه خدايش اينگونه عظمتش را به رخ روح القدس، جبرائيل مي كشد: آنها فاطمه هستند و پدرش، و شوهرش، و پسرانش.
پی نوشت: امروز داشتم فكر می كردم اگه عزازیل، از فرمان سرورش كه پنج هزار سال پرستش و ستایشش كرده بود سرنمیپيچيد، هدف خداوند از آفرينش چه می شد؟ می گن آدم از خاك آفریده شد-پتانسیل صفات خاكی- و از روح خدا درش دمیده شد- پتانسیل درجات علوّ الهی- سؤال اینجاست: اگه عزازيل ابليس نمیشد و به عزت خدا سوگند ياد نمی كرد كه تمام نسل آدم -جز عده اندكی-رو از راه به در كنه آيا سر نوشت بشر چی بود و اصلا توجيه آفرينش چنین موجودی با این پتانسیل ها چي میشد
...

قمار

خنک آن قماربازی که بباخت هرچه بودش/ بنماند هيچش الا هوس قمار ديگر
مولوی