خطوط برجسته کف پیاده رو که برای افراد نابینا تعبیه شده اون روز فکرمو درگیر کرد. اگه از روی اون خطوط حرکت کنی مثل یه نابینای خوب، احتمال اینکه به مانع برخورد کنی یا زمین بخوری کم میشه، اما به چند شرط
اول اینکه مطمئن باشی جایی که داری راه میری همون خطوطی هست که تعبیه شده. یعنی برجستگی رو بتونی تشخیص بدی از زمین صاف
دوم اینکه مطمئن باشی این سنگفرش ها، با دقت کامل ساخته شده اند و مسیرشون تو رو با امنیت کامل هدایت می کنه
سوم اینکه اون سنگهای برجسته تو مسیر دچار ساییدگی نشده باشن چون این باعث میشه تشخیصت رو از دست بدی و چون واسه راه رفتن وابسته به وجود اون سنگهای محسوس زیر پات شده بودی کلا از مسیر باز بمونی و در جا بزنی
واسه همین، شاید بهتره گاهی ریسک کنی و حتی اگه نابینایی، راههای مختلف یه مسیر رو امتحان کنی، احتیاط کنی، حتی اگه زمین هم بخوری مهم اینه که داری حرکت می کنی و مهم اینه که یاد بگیری مسیر صاف چیه، چجوری باید موانع رو تشخیص داد و ازشون عبور کرد. از همه مهمتر، وقتی به دقت مسیر سنگفرش شده شک داری، با حماقت اونو ادامه نمیدی. اون وقته که دلت قرصه و میگی: من راه می رم.. من مسیر رو پیدا می کنم و برای این حرکت به هیچ عامل خارجی وابسته نیستم.. بعد ها شاید طوری بشه که ببینی بخش زیادی از مسیری که بر اساس تجربه یادگرفتی چطور بپیمایی و اون مسیر مخصوص با سنگ برجسته روی هم می افتن. اونوقت این بهت آرامش می ده
من به کل فلسفه وجودی سنگها (اینکه هدف از ساختش، کمکه) معتقدم، اما تو جاده های ناصاف که دقت بالا می خواد به یه سری ازین سنگها، به کارگرایی که ساختنشون، به اثر گذر زمان روی تخریبشون شک دارم. خوب می گی چه کنم؟
