Mon cœur est libre

cette semaine je ecoute de Le Tunnel D'or :
Regarde, il gèle
Là sous mes yeux
Des stalactites de rêves
Trop vieux
Toutes ces promesses
Qui s’évaporent
Vers d’autres ciels
Vers d’autres ports
Et mes rêves s’accrochent à tes phalanges
Je t’aime trop fort, ça te dérange
Et mes rêves se brisent sur tes phalanges
Je t’aime trop fort
Mon ange, mon ange
De mille saveurs
Une seule me touche
Lorsque tes lèvres
Effleurent ma bouche
De tous ces vents,
Un seul me porte
Lorsque ton ombre
Passe ma porte
Et mes rêves s’accrochent à tes phalanges
Je t’aime trop fort, ça te dérange
Et mes rêves se brisent sur tes phalanges
Je t’aime trop fort
Mon ange, mon ange
Prends mes soupirs
Donne moi des larmes
A trop mourirOn pose les armes
Respire encore
Mon doux mensonge
Que sur ton souffle
Le temps s’allonge
Et mes rêves s’accrochent à tes phalanges
Je t’aime trop fort, ça te dérange
Et mes rêves se brisent sur tes phalanges
Je t’aime trop fort
Mon ange, mon ange
Seuls sur nos cendres
En équilibre
Mes poumons pleurent
Mon cœur est libre
Ta voix s’efface
De mes pensées
J’apprivoiserai
Ma liberté
Et mes rêves s’accrochent à tes phalanges
Je t’aime trop fort, ça te dérange
Et mes rêves se brisent sur tes phalanges
Je t’aime trop fort
Mon ange, mon ange
...

Patience

رب اشرح لی صدری
...

کوری

خطوط برجسته کف پیاده رو که برای افراد نابینا تعبیه شده اون روز فکرمو درگیر کرد. اگه از روی اون خطوط حرکت کنی مثل یه نابینای خوب، احتمال اینکه به مانع برخورد کنی یا زمین بخوری کم میشه، اما به چند شرط
اول اینکه مطمئن باشی جایی که داری راه میری همون خطوطی هست که تعبیه شده. یعنی برجستگی رو بتونی تشخیص بدی از زمین صاف
دوم اینکه مطمئن باشی این سنگفرش ها، با دقت کامل ساخته شده اند و مسیرشون تو رو با امنیت کامل هدایت می کنه
سوم اینکه اون سنگهای برجسته تو مسیر دچار ساییدگی نشده باشن چون این باعث میشه تشخیصت رو از دست بدی و چون واسه راه رفتن وابسته به وجود اون سنگهای محسوس زیر پات شده بودی کلا از مسیر باز بمونی و در جا بزنی
واسه همین، شاید بهتره گاهی ریسک کنی و حتی اگه نابینایی، راههای مختلف یه مسیر رو امتحان کنی، احتیاط کنی، حتی اگه زمین هم بخوری مهم اینه که داری حرکت می کنی و مهم اینه که یاد بگیری مسیر صاف چیه، چجوری باید موانع رو تشخیص داد و ازشون عبور کرد. از همه مهمتر، وقتی به دقت مسیر سنگفرش شده شک داری، با حماقت اونو ادامه نمیدی. اون وقته که دلت قرصه و میگی: من راه می رم.. من مسیر رو پیدا می کنم و برای این حرکت به هیچ عامل خارجی وابسته نیستم.. بعد ها شاید طوری بشه که ببینی بخش زیادی از مسیری که بر اساس تجربه یادگرفتی چطور بپیمایی و اون مسیر مخصوص با سنگ برجسته روی هم می افتن. اونوقت این بهت آرامش می ده

من به کل فلسفه وجودی سنگها (اینکه هدف از ساختش، کمکه) معتقدم، اما تو جاده های ناصاف که دقت بالا می خواد به یه سری ازین سنگها، به کارگرایی که ساختنشون، به اثر گذر زمان روی تخریبشون شک دارم. خوب می گی چه کنم؟

پروانه؟

من کیم، پروانهٔ شمعی که در کاشانه نیست
خانه‌ام را سوخت بی باکی که او در خانه نیست
گریه مستانه آخر عقده‌ام از دل گشود
خنده شادی به غیر از گریه مستانه نیست
نقد زاهد قابل آن شاهد زیبا نشد
زان که هر جان مقدس در خور جانانه نیست
تا غم دلبر درآمد خرمی از دل برفت
زان که جای آشنا سر منزل بیگانه نیست
در غم آن نوش لب افسانهٔ عالم شدم
وین غم دیگر که تاثیری در این افسانه نیست
گفتم از دیوانگی زلفش بگیرم، عشق گفت
لایق این حلقهٔ زنجیر هر دیوانه نیست
تا فروغی پرتو آن شمع در محفل فتاد
هیچ کس از سوز من آگه به جز پروانه نیست

موزیک متن اثر روح نواز تئودوراکیس

فروغی بسطامی

آیا شود که گوشه چشمی به ما کنند؟

ضعیف شدم
حتی ضعیف تر از4-5 سال قبل
خیلی خیلی زود درگیر حواشی میشم. خیلی سریع خودمو می بازم
خیلی بی حاصل عمر می گذرونم و خیلی درونا ناراحتم.. و همه اینا بدون یه اراده قوی برای برگشت به مسیر اصلی یعنی رنج دائمی که خودت به سبکی و مسخرگیش آگاهی اما از جایی که هستی تکون هم نمیخوری. گیر افتادم. دلم می خواد مثل اون باور پاک کودکانه طفلی که به زمین می افته و بلند یا علی می گه و بلند میشه، منم می تونستم با همون اعتماد پاک بگم یا علی مدد، وبلند شم
هنوز هم نتونستم

این همش تو ذهنمه و می ترسم که در مورد من هم صدق کنه
من دخل فى هذا الدين بالرجال اخرجه منه الرجال كما ادخلوه فيه و من دخل فيه بالكتاب و السنة زالت الجبال قبل ان يزول
بحار / 2 / 105

کاش کاش نور امروز یکم وجودمو روشن کنه. من خیلی تاریکم
وقتی نیست، وقتی نیست

تمامی دینم به دنیای فانی، شراره عشقی که شد زندگانی

چند سخن از آشنا

خدا دوستدار آشناست،عارف عاشق می خواهد نه مشتری بهشت

ایمان چه قدر لغت قشنگی است. آن چیزیست که به روح آواره و متشتت و پریشان و تجزیه شده، تکیه گاه می بخشد
این سه راهیست که پیش پای هر انسانی گشوده است: پلیدی، پاکی و پوچی
بشر یک بودن است در صورتی که انسان یک شدن
خدایا! آتش مقدس شک را آنچنان در من بیفروز تا همه یقینهایی را که در من نقش کرده اند بسوزد و آنگاه از پس توده این خاکستر لبخند مهر او بر لبهای صبح یقینی نشسته و از هر غبار طلوع کند
مجهول ماندن رنج بزرگ روح آدمی ست. یک روح هرچه زیباترست و هرچه دارا تر، به آشنا نیازمند تر است
با همه چیز درآمیز و با هیچ چیز آمیخته مشو. در انزوا پاک ماندن نه سخت است و نه با ارزش
انسان یعنی آزادی، احساس اسارت خود آیه آزادی است و رنج بردن از اسارت، نشانه تولد آزادی
پراکنده از دکتر شریعتی

Walking on the main road..

"All difficult things have their origin in that which is easy, and great things in that which is small."

"If I have even just a little sense, I will walk on the main road and my only fear will be of straying from it. Keeping to the main road is easy, but people love to be sidetracked."

Laozi


"What we think, or what we know, or what we believe is, in the end, of little consequence.
The only consequence is what we do."

John Ruskin