Warning!

قانون اول
Keep distance
قانون دوم
Be able to communicate and keep distance at the same time
قانون سوم
Again keep distance
...
dont talk too much.. bury all judgemental thinking for God's sake..

سنگاپوری دوباره

به محض ورود به خاک سنگاپور، دیدن باغچه های مرتب و باغبانهای وظیفه شناس، درختهای ردیف نخل جوان کنار جاده ها، و تمام نظم و انضباطی که می شه توی یک نگاه از بالای سر شهر تشخیص داد، حس برگشت به خانه امنی که چند سالی پذیرای دوره سرنوشت سازی از زندگیم بود بهم دست داد. دوباره به یاد امنیت مطلق این کشور، تاکسی های حاضر و آماده اش و خاطرات هیجان انگیز خوب خاطرم شاد شد.د

داخل فرودگاه باید ترن های ترمینال دو رو می گرفتم که خودم رو به مترو برسونم، یه آقای میانسال 45-50 ساله با لهجه غلیظ استرالیایی بهم اطمینان داد که برای گرفتن متروی شهری درست ایستادم. شروع کرد به حرف زدن، در مدت 10 دقیقه ای که با هم سوار ترن های مخصوص فرودگاه شدیم از کارش گفت که تازه در سنگاپور شروع کرده (ظاهرا کارمند تایگر ایرلاین بود) و از سنگاپور گفت.. دغدغه های اون هم عین برداشت و تجربه خود ما - شهر بسیار سریع و همیشه در عجله- بود.. خلاصه من بسیار روون با این آدم ارتباط گرفتم، وقتی از من و حضورم اونجا پرسید دوستانه براش از خودم..تجربه کوتاه زندگی در اونجا و حسم- حس امنیت هنگام فرود- گفتم.. اون خیلی پدرانه چشماشو بست و گفت چه خوب!ب

شروع خوبی برای سنگاپور بود.. کنار مترو ازش جدا شدم که برم بلیط تهیه کنم

روزهای بعدی اما احساسات مختلفی رو تجربه کردم

توی دانشگاه، جاهای مختلف، احساسات متفاوتی داشتم، توی ساختمون ای فور، استرس، کنار سی سی، دلتنگی و استرس!اما به کافه دایلیز که رسیدم اشکهام اومدن پایین. دل تنگ بودم. حتی اون درخت های توی مسیر ای فایو تا دایلیز دیگه مثل سابق بانیان سبز تنومند نبودن.. خیلی تنک شده بودن..

اتوبوس 96 که کنار پله های ای وان منتظر چراغ قرمز بود، پله ها منو یاد روزهای بلند تعطیل شنبه و یکشنبه، استرس کارهای عقب افتاده و ساب وی انداخت.. ترن درون شهری کنار چاینیز گاردن، منو یاد موج حسی که از زنده یاد اخ گرفتم انداخت هو هو.. همه این حس ها واقعی بودن و مفهوم زمان برام گم شده بود!د

من

دارم از تونل زمان عبور می کنم

بدون اینکه به زمان باور داشته باشم دچارش هستم