ماییم و نوای بی نوایی

با چشم و دلی ، ز مهر سرشار

پرسید

چگونه می‌سرایی ؟

در چنبر عالم زمینی

یک‌باره چه می‌شوی هوایی ؟

ناگاه ز کدام زخمه ، گردد

چنگ دلت از نوا ، نوایی ؟

جانت ز کدام جلوه یابد

این نقش و نگار کبریایی ؟

گر نیست لطیفه بهشتی

ور نیست ودیعه خدایی

با پردگیانِ عالم شعر

دیدار چگونه می‌نمایی ؟

پیغام چگونه می‌فرستی

الهام چگونه می‌ربایی ؟

گفتم که

- ندانم و ، ندانم

این نیز ، که من که‌ام ؟ کجایی ؟

وین کیست درون من ، که نالد

من نایم اگر ، کجاست نایی ؟

فریاد مرا چگونه ریزد

در قالب تنگ شش هجایی

تا در نگری جدایم از خویش

جان رقص‌کنان از این جدایی

سیمرغ خیال می‌کشد بال

مجذوب حلاوت رهایی

پوینده ، تمام هستی من

هر ذره ، به سوی روشنایی

هر صبح ، رهاتر از پرستو

این پیک دیار آشنایی

در دشت فلک به دانه‌چینی

در جوی سحر ، به سینه‌سایی

از کلبه تنگ بینوایان

تا قصر بلند پادشایی

بر بام ستاره‌ها برآیم

هر شام بدین شکسته‌پایی

تا ... بشکفد این جوانه شعر

چون تاج سپیده‌دم ، طلایی

با این همه ، در دل تو ای دوست

تا نیست امید رهگشایی

ماییم و نوای بی نوایی

بسم الله اگر حریف مایی